Βαρβάρα στη Θρακική Εστία Κατερίνης και βιβλιοπαρουσίαση από την Ένωση Συγγραφέων Πιερίας

"Η Ένωση Συγγραφέων Πιερίας τιμά τη Γενέτειρα πόλη"

"Η Ένωση Συγγραφέων Πιερίας τιμά τη Γενέτειρα πόλη"
Προβολή του βίντεο της εκδήλωσης στην Αστική Σχολή Κατερίνης την παραμονή του εορτασμού της Αγίας Αικατερίνης 
https://www.youtube.com/watch?v=lPqOW9q4Ffw&feature=player_embedded

https://www.youtube.com/watch?v=pKfPgmUOJpI

Από Κατερίνα Καρυπίδου

Κατερίνη, αιώνια πόλη της καρδιάς μου

Κατερίνη …

Αιώνια πόλη της καρδιάς μου…

Που από το  δικό σου οξυγόνο,

 πρώτη φορά ζωή ανέπνευσα… 

Αγαπημένη εσύ, που στα χωριά σου,

παιδάκι έπαιξα… 

Μ’ αυτά τα όμορφα

παιχνίδια,  μιας αλλοτινής εποχής,  μεγάλωσα…

Αιώνια πόλη , με το πανέμορφο,

ξακουστό πλέον Πάρκο σου…

Εκεί  που το πρώτο καρδιοχτύπι 

ενός έρωτα ένιωσα και τη γλύκα 

του πρώτου εφηβικού φιλιού,

που γυναίκα με όριζε, πήρα…

Μικρή θεά εγώ, στο βουνό των θεών,

που σ΄εσένα ανήκει…

Σε κάθε βήμα, σε κάθε σκέψη, 

νιώθω των παλμό τους οδηγό

στις αποφάσεις και τα θέλω μου…

Από τον Ποσειδώνα, που μαζί του αμέριμνη 

στα γαλάζια νερά των θαλασσών μας κολυμπώ…

Έως τον Δία στο θρόνο του,  εκεί δίπλα να στέκω

στην πιο ψηλή κορφή, να αγναντεύω την ομορφιά 

όλης της Πλάσης….

Από τις χρυσές αμμουδιές  του Κορινού και Μακρυγιάλου,

έως τα Πιέρια Όρη…. ..

Όσα βήματα πάνω σου και αν βαδίσω,

δεν αρκούν να σε χορτάσω…

Στο φαράγγι του Ενιπέα, στα μαγευτικά νερά να βουτήξω…

Νεράιδα και ξωτικό να νιώσω μιας άλλης εποχής…

Και στο Αρχαίο θέατρο του Δίον, 

σα  μια άλλη  Λυσιστράτη το παράστημα να ορθώσω…

Και  σαν βραδιάσει, 

από το φωτισμένο κάστρο του Πλαταμώνα,

να ατενίσω τον Θερμαϊκό,  μια φεγγαρόλουστη νύχτα…

Μαγευτικό που είναι το τοπίο Παναγιά μου…

Κατερίνη!

Ω! Αγαπημένη αιώνια πόλη της καρδιάς μου…

Που δε μου μένει άλλο να κάνω, που ζω μακριά σου…

Παρά μόνο μ’ αρμονία για σένα στίχους να γράψω …

Κατερίνα Καρυπίδου 

10/11/2016

Βιογραφικό Σημείωμα 

Κατερίνας  Καρυπίδου

Η  Κατερίνα Καρυπίδου είναι έγγαμος από τον Σεπτέμβριο του  1986 και έχει  δύο παιδιά.  Πρόσφατα αποφοίτησε από το MEDITTERANEAN COLLEGE ως Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, (HND in counseling and psychology ). 

Υπήρξε οικονομικός μετανάστης στη Γερμάνια όπου διαμένει ακόμη. Εργάζεται ως Σύμβουλος  Ψυχικής Υγείας  στην Γερμανία. 

Λατρεύει τη λογοτεχνία και την ποίηση. Με την ποίηση ασχολείται από παιδί άλλα μόνο τα τελευταία χρόνια εντατικά από την ανάγκη της για έκφραση και επικοινωνία. Ανήσυχο πνεύμα από την φύση της, ποτέ δεν ένιωσε ικανοποιημένη από όσα κάνει και δεν  έπαψε  να κυνηγά τα όνειρά της. 

Γνωρίζει αγγλικά και γερμανικά.

Είναι μέλος της Ένωσης Συγγραφέων Πιερίας.

  Έχει κάνει απόδοση δυο μυθιστορημάτων στην ελληνική γλώσσα. 

Έχει λάβει μέρος σε δυο διαγωνισμούς με ποιήματά της και έχει βραβευτεί με τρία βραβεία. Τα δύο το 2014 από τον Διεθνή Πολιτιστικό Οργανισμό «Το καφενείο των Ιδεών» στα πλαίσια  του 30^ου Πανελληνίου  Συμποσίου Ποίησης και Πεζογραφίας, που διεξήχθη στη Σαλαμίνα με την συνεργασία του Ομίλου UNESCO Πειραιώς και Νήσων, εκ των οποίων  το Α’ βραβείο  μεγάλης ποιητικής συλλογής για το έργο της  «Κραυγές» και το Β’ βραβείο στην ερωτική ποίηση , για το ποίημα «Ωδή στον έρωτα» .

Την ίδια χρονιά βραβεύτηκε με το Γ’ βραβείο το ποίημά της  με τίτλο «Η Καπετάνισσα»  στον 14ο Ετήσιο Διεθνή Διαγωνισμό Ποίησης, του Λογοτεχνικού περιοδικού «Κελαινώ» με  θέμα: «Είν’ η ζωή μια θάλασσα…».

"Αποτυπώματα" της Ευγενίας Κορτσάρη

Με ιδιαίτερη αγάπη παρουσίασε το βιβλίο με τα ποιήματά της- Εκδόσεων Ζω- με τίτλο "Αποτυπώματα" η γλυκιά και αγαπημένη μας ποιήτρια Ευγενία Κορτσάρη την Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου, στο Πνευματικό Κέντρο ΕΚΑΒΗ στην Κατερίνη. Λούστηκε με Φως η φθινοπωρινή νύχτα, φως που αντανακλούσαν τα γεμάτα αγάπη και ψυχή ποιήματα της Ευγενίας, απολαμβάνοντας όλοι εμείς οι καλεσμένοι, την απαγγελία των ποιημάτων από φίλους συγγραφείς. Ομιλητές ήταν ο πρόεδρος της Ένωσης Συγγραφέων Πιερίας - δημοσιογράφος Ευγένιος Παπαδόπουλος και μία φίλη της που ήρθε από την Αθήνα για να είναι δίπλα της στην πρώτη παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της αγαπημένης φιλενάδας της, όπως δήλωσε.  Ποιήματα επίσης διάβασαν ο συγγραφέας Γρηγόρης Τριγλίδης, η Σάσα Χριστοπούλου και φυσικά η ίδια η ποιήτρια.  Αξίζει να σημειωθεί ότι ο καλεσμένος σεβαστός Πατέρας Στέφανος, του Ι.Ν.  του Αγίου Θεράποντος, πήρε τον λόγο και μίλησε για την αξία του βιβλίου και με υπέροχα μικρά παραδείγματα, έκλεψε την προσοχή όλων, αφού τα λόγια του άναψαν την σπίθα της ελπίδας στο κοινό. 
Το βιβλίο έχει ιδιαίτερη αξία γιατί εκτός από τα ποιήματα-υπογραφή καρδιάς από την ποιήτρια, συνοδεύονται και με φωτογραφίες οι οποίες έχουν ένα πάντρεμα πετυχημένο με το κάθε ένα θέμα ξεχωριστά..που φωτογράφισε η ίδια η Ευγενία. Το δε χαρτί του βιβλίου είναι εξαιρετικής ποιότητας. 
Αξίζει να το αγκαλιάσουμε, που με την ψυχή, την αγάπη και το μεράκι της ετοίμασε για εμάς η Ευγενίας Κορτσάρη και μας το παρουσίασε με πολύ συγκίνηση. 
Το βέβαιο είναι πως με την απόκτησή του, εισπράττουμε την θετική ενέργεια της Ευγενίας.  Και συμβάλλουμε στους κοινωνικούς σκοπούς που η ίδια υποστηρίζει (ΒΕΝΙΑΜΙΝ, Κοιν. Δομές Ιεράς Μητροπόλεως Κίτρους κλπ)
Η βραδιά έγινε ακόμη μελωδική με την παρουσία των υπέροχων μουσικών παιδιών, του Δημήτρη Παρθενίδη τραγούδι και κιθάρα και της Λένας Καραγιαννίδου ακορντεόν, που πλαισίωσαν την εκδήλωση με τραγούδια της καρδιάς και έντυσαν την ατμόσφαιρα με ηχόχρωμα!!!
Την παρουσίαση της αγαπημένης Ευγενίας Κορτσάρη τίμησαν πολλοί φίλοι του βιβλίου, φίλοι και συγγενικά της πρόσωπα, καθώς επίσης και συγγραφείς, ποιητές της Ένωσης Συγγραφέων Πιερίας, πρόσωπα γελαστά, αγαπημένα και φιλικά.

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10209645372523225&type=3
Ρεπορτάζ: Μαρία Βαλσαμίδου.

 

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΚΟΥΝΑ

Φωτογραφία από την Κάτια Ρίσκα

Ανάμνηση

Την είδε από μακριά κι η ψυχή του έκανε ένα τίναγμα κι ένα κρακ από εκείνα που του ‘λεγαν πως ήταν ακόμα ζωντανός, νέος, έτοιμος για τα μεγάλα που δίνουν ομορφιά και κίνηση και δύναμη στις σύντομες ανθρώπινες ζωές. 

Προχώρησε λίγο, να μικρύνει την απόσταση, να την δει καλύτερα. Όρθια στην άκρη του βράχου τον κοίταζε με αδημονία κι ένα χαμόγελο γλυκό στο μελαχρινό της πρόσωπο. Πίσω της σκληρή πέτρα, κάτω στο γκρεμό το ποτάμι έσκαβε τη γη αφρίζοντας κατάλευκο και πάνω της ένας ήλιος καθαρός, βουνίσιος, χαμογελούσε ανάμεσα από άσπρα σύννεφα. 

Έβαλε το χέρι του στο μέτωπο να κάνει αντήλιο και την είδε καλά πια. Νέα, κοπέλα που θα ‘λεγε, μικρόσωμη, με μαύρα γυαλιστερά μαλλιά, χείλη φουσκωμένα σαν ωριμασμένο βύσσινο και κάτι μάτια μελιά, καθρέφτες ψυχής, πάντα τα σήκωνε καθώς τον κοίταζε κι εκείνος έβλεπε μέσα τους αγάπη και έγνοια κι έρωτα. 

«Ήρθα», του είπε και το άρωμά της τον τύλιξε από όλες τις μεριές, πικάντικο, κοριτσίστικο, πάντα όταν την φιλούσε αυτό ξεσήκωνε φουρτούνες μέσα του. 

Άνοιξε τα χέρια για να την πάρει αγκαλιά κι ύστερα έμεινε για λίγο άπραγος και σιωπηλός, τούτη την στιγμή ήθελε να την ζήσει ατόφια, να μην μπει ανάμεσά τους ούτε ήχος, ούτε παράπονο, ούτε τραγούδι. Μόνο το άγγιγμα να νιώσει, τα χέρια του δυνατά, ατσαλένια, προστατευτικά να σφιχτούν γύρω της, να μην ξαναφοβηθεί ποτέ της, να ξεχάσει τι είναι μοναξιά, να ξέρει πως πάντα και παντού θα είναι φύλακας άγγελος, μην του την πειράξουν.

-Γιατί έφυγες ; ρώτησαν κι οι δυο μ’ ένα στόμα και το βουητό του νερού πήρε τις λέξεις και τις έσβησε πάνω στα βράχια. 

Γιατί … γιατί … γιατί δεν έχουν όλα τα «γιατί» απάντηση . 

Γιατί η ζωή κυλάει σαν το άγριο ποτάμι και παρασέρνει και ζωές και αγάπες και όνειρα και φιλοδοξίες και φόβους και αναστολές και υποταγές και μόνο κάτι λίγοι θαρραλέοι της πάνε κόντρα αποφασισμένοι και να τσακιστούν ακόμα για χάρη αυτών που αγάπησαν. 

-Πάμε, της είπε. Αποφασιστικά το είπε. Φτάνει μια φορά που την έχασε, άλλη δεν θα υπήρχε. 

-Πού; 

-Να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. 

-Μα ως εδώ ήταν ο δικός μας δρόμος. 

-Εδώ ήταν μόνο για μια στάση. Για να δει ο καθένας μόνος του το βαθύ ποτάμι, τη σκληράδα των βράχων, το πέταγμα των πουλιών, την μοναξιά του σύννεφου, τις κορυφές των βουνών, την αγριάδα της καταιγίδας, το σφύριγμα του ανέμου. Έλα τώρα, δώσε μου το χέρι σου να φύγουμε. 

Άπλωσε το χέρι της κι εκείνος βιάστηκε να το κλείσει στο δικό του. Να νιώσει όπως τότε που κάποιες φορές το άγγιζε για λίγο στα κρυφά, κάτω από καρό τραπεζομάντηλα, να πάρει μια φευγαλέα ζεστασιά απ’ την επαφή τους κι ύστερα σήκωνε το ποτήρι του, «γεια μας» έλεγε στην παρέα και μια φλογίτσα του έρωτα τρεμόπαιζε αόρατη στα μάτια του. Ύστερα κοίταξε την άδεια του παλάμη. Μα πού ήταν το χέρι της; Γιατί δεν το έβλεπε; Γιατί δεν ένιωθε την ζεστασιά του;

-Πού είναι το χέρι σου; 

-Εδώ. 

-Μα πού;

-Εδώ. 

Έμεινε για λίγο απορημένος να κοιτάζει την γυναίκα που είχε απέναντι. Τα μαλλιά της ήταν αλλιώτικα. Το σώμα της αλλιώτικο. Το άρωμά της δεν του θύμιζε τίποτε, καμιά στιγμή.  Κι η φωνή! Αυτή η φωνή που άκουσε ήταν και δεν ήταν η φωνή της, τούτα τα μάτια ήταν και δεν ήταν μάτια της.  Και το βλέμμα της ήταν και δεν ήταν δικό της. 

-Ποια είσαι, ρώτησε. 

-Αυτή που ζητάς. 

-Όχι, όχι. Δεν ζητώ εσένα. Την άλλη θέλω, εκείνη την μικρή με τα μαύρα μαλλιά και τα δικά σου πήραν να ασπρίζουν. Πού είναι; Γιατί έφυγε; 

-Εκείνη δεν υπάρχει πια. 

-Μα πώς; Αφού την είδα. Πριν από λίγο ήταν εδώ. 

-Αυτό που είδες ήταν η εικόνα της. Η εικόνα που  μέσα σου κράτησες και την έθρεψες κάποιες νύχτες που η μοναξιά σ’ έζωνε ασφυκτική και σε πονούσε.  Που την ζωντάνευε για λίγο ένα τραγούδι που κάποτε ακούσατε μαζί, μια φωνή που της έμοιαζε, ένα άρωμα που σου την θύμιζε. Που την έφερνε μπροστά σου ένας δρόμος που τον περάσατε μαζί κάποια νύχτα καλοκαιρινή και σταματήσατε για λίγο στην άκρη του και φιληθήκατε. Που την αποζητούσες κάθε φορά όταν η απογοήτευση μιας πραγματικής ζωής σε πίκραινε. Είναι η εικόνα της γυναίκας που έμεινε αλώβητη, που δεν συνθλίφτηκε απ’ το βάρος της καθημερινότητας, μιας γυναίκας που είχε την τύχη να μείνει για πάντα η ιδανική ερωμένη αφού δεν πρόλαβε να την χαλάσει η ρουτίνα, είναι αυτή που την ταύτισες με τα νιάτα σου, τότε που ήσουν όμορφος και δυνατός κι ονειροπόλος, τότε που οι μέρες που είχες μπροστά σου ήταν διπλάσιες απ’ αυτές που είχες πίσω σου και έτρεχες βιαστικός προς το αύριο.

-Τι θέλεις να μου πεις τώρα; 

-Θέλω να σου πω, ότι αυτή που ζητάς δεν είναι παρά μια ανάμνηση, μια αντανάκλαση από ένα φως που κάποτε υπήρξε, ένας αντικατοπτρισμός πολύ συνηθισμένος στους κουρασμένους ταξιδιώτες της μεγάλης ερήμου που λέγεται ζωή. 

-Κι αν θελήσω να τη βρω αληθινή, με σάρκα και  οστά, ξέρεις μήπως πού μπορώ, ρώτησε και σκέφτηκε πως μερικές αναμνήσεις ίσως άξιζαν καλύτερο μέλλον. 

Η γυναίκα χαμογέλασε. Πικρά κι αυτή. Και του θύμισε λίγο την κοπέλα που έχασε κάποτε.

-Άλλαξε πολύ από τότε. Τα χρόνια βλέπεις ...  Στην ουσία ένα τραίνο είναι που κυλάει πάντα στις ίδιες ράγες.  Ή καλύτερα, ένα καράβι είναι όπως κι εσύ, στον ίδιο ωκεανό όπου σε έβγαλε και το δικό σου ποτάμι.  Πλέει, πάει αργά βέβαια, σε ρότα σταθερή, πολυκαιρισμένη, χωρίς μαγευτικές παραλίες και εξωτικά λιμάνια. Μα  αν τύχει και συναντηθείτε στο ταξίδι σας, θα την αναγνωρίσεις οπωσδήποτε. Θα έχει το ίδιο ζεστό βλέμμα όπως και τότε. Θα είναι κι αυτό βλέμμα αγάπης, μιας άλλης αγάπης όμως, ώριμης, που μέσα της χωράει κατανόηση, αποδοχή, συγχώρεση, ευχές, φιλία, τρυφεράδα, στοργή. Και μια πίκρα για ό,τι χάθηκε.  Και μια γνώση πως ο χρόνος ποτέ δε  γυρίζει πίσω, πως καμιά στιγμή δεν επαναλαμβάνεται, πως αυτή είναι η ζωή, ένα ορμητικό ποτάμι που έναν μόνο προορισμό έχει, να σε παίρνει μαζί του.  Κάπου εκεί θα δεις κι έναν καλό καπετάνιο να κρατά  το τιμόνι με χέρι σίγουρο. Και πίσω της κάτι μικρά, πανέμορφα, παιχνιδιάρικα  χελιδονόψαρα να πετούν χαρούμενα.

Σύντομο βιογραφικό

Η Κατερίνα Γκούνα γεννήθηκε στην Κατερίνη, όπου και έζησε μέχρι που τελείωσε το Λύκειο. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στη Θεσσαλονίκη. Εργάστηκε σαν καθηγήτρια Αγγλικών και Σύμβουλος Επαγγελματικού Προσανατολισμού σε ΤΕΙ, Γυμνάσια και Λύκεια της Ελλάδας, καθώς επίσης σε ελληνικά σχολεία της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας της Γερμανίας. Είναι μητέρα δύο παιδιών. Το μυθιστόρημα "Επιτέλους, παντρεύομαι..." είναι το πρώτο της βιβλίο 2010, Ωκεανίδα.  Ακολούθησαν: 

«ΟΙ ΟΜΟΡΦΟΙ ΓΑΜΟΙ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ», 2011, Ωκεανίδα                 

"Δρόμοι παλιοί», 2013, Ωκεανίδα

«Επιστροφή στη χαμένη αθωότητα», Απρίλιος 2015, Ωκεανίδα

Από τη Δομνίκη Καράντζιου

« Ο γλάρος Νάθαν ο Σφυριχτής»

(Επίλογος)

            -Μπαμπά, βλέπεις εκείνο τον γλάρο στο λιμάνι ;

Άκου τον, σφυρίζει όπως ο Νάθαν !  είπε ο Ανδρέας στον καπετάν Νικολή, ο οποίος περνούσε τις ώρες του καθήμενος στο στενό μπαλκονάκι που έβλεπε στην  προβλήτα της Μεθώνης.

            Ο Ανδρέας είχε μεγαλώσει.  Σπούδασε όπως το ήθελε ο ίδιος, όπως το είχε ονειρευτεί ο καπετάν Νικολής.  Έγινε δικηγόρος. Τον τελευταίο καιρό επισκεπτόταν συχνά το πατρικό του, μιας κι ο καπετάν Νικολής  ένιωθε εξασθενημένος κι είχε ανάγκη τη στήριξη του παιδιού του.

            «Τα μπλε καβούρια εξάγονται και το εισόδημα που αποφέρουν στους κατοίκους της Μεθώνης ….. »

            -Τ΄ άκουσες γέρο-καραβοκύρη ;  Τα μπλε καβούρια του Νάθαν.  Θυμάσαι που μας οδήγησε μια μέρα σ΄έναν απόμερο βράχο και μας έδειξε μια οικογένεια καβουριών ;  Τότε, που τα καβούρια είχαν λιγοστέψει και κινδύνευαν ν΄ αφανιστούν ; είπε ενθουσιασμένος ο Ανδρέας από το ρεπορτάζ που μόλις άκουσε στο τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων.

            Τα χείλη του καπετάν Νικολή μειδίασαν, τα δάχτυλα τρεμόπαιξαν.  Πώς μπορούσε να μη θυμάται τον γλάρο Νάθαν ; Που έκρωζε πάνω από τον βράχο με τις πεταλίδες και τα τεράστια μπλε καβούρια, που βάζανε πλώρη μαζί κάθε χαραυγή για τα΄ανοιχτά, που τον άφησε μια άνοιξη για να βρει τη «χώρα καλοκαίρι», που πάλεψε με τους πειρατές των γρι-γρι, που άγγιξε τρυφερά σα να ήταν παιδί του, που τον έχρισε καπετάνιο της ‘Ελένης», που έγινε σύμμαχος σε μια διά βίου μάχη για τη διατήρηση της ομορφιάς της φύσης !  Ό,τι  δεν κατάφεραν οι άνθρωποι, το κατάφερε ο Νάθαν, ένας γλάρος σφυριχτής.  Ήταν ο ήρωάς του.  Ένας γλάρος ξεχωριστός, περήφανος, χαρισματικός. Ένας γλάρος που ξεπέρασε τον εαυτό του, που αγαπούσε τον γαλάζιο ουρανό, την απέραντη θάλασσα, τους ηλιοκαμένους ψαράδες, τα μπλε καβούρια, τα σπαρταριστά ασημένια αφρόψαρα, τη φύση όλη !

            Το βλέμμα του άγγιξε τις ξύλινες ψαρόβαρκες κι έφτασε μέχρι τον φάρο, γλίστρησε στη θάλασσα κι έπειτα μάκρυνε έως τ΄ ανοιχτά.  Οι αναμνήσεις έγιναν εικόνες, η ζωή του, όλη κι όλη, μια ψαρόβαρκα κι ένας γλάρος.  Έκλεισε  τα  μάτια του και τον είδε, στην πλώρη της «Ελένης», με τα φτερά του ορθάνοιχτα να αγκαλιάζουν τον ουρανό.  Άκουσε τον Νάθαν, τον Σφυριχτή να σφυρίζει και να τον καλεί …..

Βιογραφικό σημείωμα

Η Δομνίκη Καράντζιου γεννήθηκε το 1972. 

Μεγάλωσε και κατοικεί στην Κατερίνη,  Μετά τις σπουδές της στο Α.Π.Θ., στο τμήμα Γεωπονίας, ασχολείται με τη συγγραφή παραμυθιών και διηγημάτων.  Εργάζεται στο Δημόσιο και είναι ραδιοφωνικός παραγωγός της παιδικής εκπομπής «Μουσικό Αερόστατο».

Έχει δύο παιδιά, τον Δημήτρη και τη Μαρία, που εμπνέουν την κάθε της γραφή.

Η νουβέλα «Ο γλάρος Νάθαν, ο Σφυριχτής» διακρίθηκε με έπαινο στον 34^ο διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών το 2015.

Το διήγημα «Όταν ένα δένδρο» πήρε βραβείο στον 1^ο ηλεκτρονικό διαγωνισμό διηγήματος της Εθελοντικής Ομάδας Δράσης Ν. Πιερίας το 2013 και περιλαμβάνεται σε συλλογικό τόμο.

Το παραμύθι «Αναστάτωση στο τροπικό δάσος» διακρίθηκε σε διαγωνισμό παραμυθιού του εκδοτικού οίκου ΜΕΘΕΞΙΣ το 2011.  Περιλαμβάνεται στο βιβλίο «Παραμύθια της μαμάς και του μπαμπά» 

Από τον Γρηγόρη Τριγλίδη

Σεληνιακό, Θαλάσσιο Καθρέφτισμα.

Λες κι έστρωσε στη θάλασσα

χαλί ο ουρανός

να περπατήσεις!

Γίνανε τα σύννεφα

ανεμόσκαλα ψηλά ν’ ανέβεις!

Σε κοίταξε η σελήνη από ψηλά,

άπλωσε τα λευκά της χέρια,

του κόσμου να δεις

τα αχρείαστα φτερά.

Ο δρόμος

πλεύρισε στου φεγγαριού

τη δύση!

Κι εμείς στης θάλασσας

τ’ αλμυρά νερά,

μείναμε να αγναντεύουμε

τις ουράνιες στεριές

του.

Γρηγόρης Τριγλίδης

Σύντομο βιογραφικό

Ο Γρηγόρης Τριγλίδης γεννήθηκε και μεγάλωσε μέχρι τα δεκαοχτώ του στη Θεσσαλονίκη. Όταν ενηλικιώθηκε κατατάχτηκε στον στρατό και εργάστηκε για δεκαπέντε χρόνια και έξι μήνες.

Πήγε σε δύο αποστολές , στην Αλβανία το 1997 και στο Κόσοβο το 1999.

Κατά την διάρκεια της εργασίας στον στρατό ασχολήθηκε μαθαίνοντας υπολογιστές, γνωρίζει Χρήση Η/Υ με Λογισμικό Ανοιχτού Κώδικα, Βασικές έννοιες Η/Υ στη σημερινή κοινωνία υπολογιστικά φύλλα, παρουσιάσεις και βάσεις δεδομένων

Στις 17 Ιουλίου 2008 πήρε μέρος στο παγκόσμιο ρεκόρ Γκίνες της εταιρίας Mozila, δημιούργησε την ελληνική κοινότητα «Sidux-Linux», ξεκινώντας από ένα blog σχετικού ειδησεογραφικού θέματος για το εν λόγω λειτουργικό σύστημα.

Από τον στρατό βγήκε στην σύνταξη λόγω τετραπληγίας όπου και την βελτίωσε σε τετραπάρεση.

Το ταλέντο του στην γραφή φάνηκε από μικρή ηλικία, από το Δημοτικό, που κατά την διάρκεια αυτή μέχρι και την ενηλικίωσή του η μητέρα του έβρισκε διάφορα αποκόμματα κειμένου κριμένα σε διάφορα σημεία στο σπίτι καθώς συγύριζε, από τότε μέχρι και σήμερα συνεχίζει.

Τον Ιανουάριο του 2016 έγινε μέλος της Ένωσης Συγγραφέων Πιερίας.

Στις 31 Μαΐου 2016 ανέλαβε το επίσημο Blog της Ένωσης μαζί με την φιλόλογο Ευγενία Κορτσάρη στην ηλεκτρονική διεύθυνση: https://ensupi.blogspot.gr

Το email του είναι: gtriglidis@live.com

και στο Facebook: https://www.facebook.com/gtriglidis

Από την κα Δέσποινα Ποικιλίδου

                                                Κατερίνη                                                                             

                Κατερίνη, η ευλογημένη της Αγίας, «η γη Χαναάν»  της Μακεδονίας.   Τόπος εύφορος και καρπερός.  «Χώμα πιάνεις και χρυσάφι γίνεται».

                Αυτή η μικρή πόλη με τον περιορισμένο αριθμό των ντόπιων  κατοίκων, άνοιξε διάπλατα τη φιλόξενη αγκαλιά της και δέχθηκε τους Πόντιους, τους Θράκες και τους Μικρασιάτες  πρόσφυγες που καταδιωγμένοι από τις εστίες τους, βρήκαν πρόσφορο έδαφος, ρίζωσαν εδώ και άρχισαν να κάνουν όνειρα για μια καλύτερη ζωή.

Τα όνειρα αυτά δεν τα έκαναν «καθισμένοι κάτω από μια ανθισμένη κολοκυθιά», αλλά άρπαξαν στα χέρια τους τα άροτρα και άρχισαν να οργώνουν τις σάρκες αυτής της γλυκιάς μάνας γης, να τη σκαλίζουν, να σπέρνουν σπόρους και να φυτεύουν κάθε είδους δέντρα και φυτά, να την ποτίζουν με τον ιδρώτα τους και να της τραγουδούν τραγούδια από τις χαμένες πατρίδες.

                Τότε, αυτή για να τους ανταμείψει , γέμιζε τα κοφίνια τους με σύκα, με σταφύλια γέμιζε και τις κούπες τους με κρασί γλυκό και μπρούσκο.  Το καρβέλι το ψωμί δεν έλειπε από κανένα τραπέζι.                                                                                                                              Όλοι εκείνοι οι πρόσφυγες παππούδες μας ευγνωμονούσαν τον Θεό που τους έσωσε από τη γενοκτονία, …….  την εθνοκάθαρση και τη φτώχεια και τους έφερε σ΄αυτήν εδώ  τη  «Γη της Επαγγελίας».

                Οι δρόμοι λασπωμένοι όταν έβρεχε και  αργότερα τους χαλικόστρωσαν.   Στα πόδια μας φορούσαμε γαλότσες.   Τώρα πλέον δεν υπάρχει  δρόμος  της πόλης που να μην είναι ασφαλτοστρωμένος.                                                                                                                           
Τα σπαρμένα σιτάρια τα θέριζαν με τα δρεπάνια και τις θημωνιές τις αλώνιζαν με αλωνιστικές μηχανές.   Μια τέτοια είχε και ο πατέρας μου……...   Αργότερα ήρθαν  οι κομπίνες.   Τα άροτρα τα διαδέχθηκαν τα τρακτέρ.    Οι καλλιέργειες άρχισαν να εναλλάσσονται και να εκσυγχρονίζονται.   Τα κάρα τα αντικατέστησαν τα αγροτικά και πολύ αργότερα οι λιμουζίνες.                                                                                                                                       

Τα σπίτια τότε ήταν χαμηλά, ζούσαν εκεί φτωχά μα ευτυχισμένα.   Οικογένειες ολόκληρες, πολύτεκνες, με τους υπερήλικες γονείς και την ευθύνη των  παππούδων.       Το κέντρο της πόλης ήταν περιορισμένο.  Η Πλατεία Ελευθερίας το πιο κεντρικό σημείο, ο Πλάτανος (στο Συντριβάνι) με τα αγοραία, κάποια εμπορικά και καφενεία.  Το Δημοτικό Πάρκο, στολίδι πραγματικό που το επισκέπτονται και σήμερα ντόπιοι και επισκέπτες.    Η οδός Μεγάλου Αλεξάνδρου, η πιο μεγάλη, όπου γίνονταν και το νυφοπάζαρο με τις ατελείωτες βόλτες των νέων.   Κέντρα αναφοράς της πόλης μας ,επίσης, ο ηλεκτρικός σταθμός Βέρνερ, ο Τεκές (το Αλβανικό Τζαμί) καθώς και ο Σιδηροδρομικός Σταθμός. Περιορισμένοι  οι παράδρομοι, με στοιχειώδη εμπορική κίνηση.

                Πέντε-έξι τα δημοτικά σχολεία και ένα εξατάξιο γυμνάσιο. Πρώτο (1^ο)  Δημοτικό η σημερινή Αστική Σχολή.  Εγώ πήγα στο Πέμπτο (5^ο)  στα Ευαγγελικά, όπου έφαγα σταφιδόψωμο με γάλα στα σχολικά συσσίτια. 

                Πέρασαν τα χρόνια.  Τα σπίτια ψήλωσαν σαν τα μικρά παιδιά που έγιναν λυγερόκορμα και πήραν στα χέρια τη σκυτάλη.      Τα μαγαζιά ξανακτίστηκαν πιο ευρύχωρα και οι βιτρίνες αυτής της μικρής αγαπημένης πόλης είναι γεμάτες από ελκυστικά προϊόντα.   Με τον καιρό η Κατερίνη έχει εξελιχθεί από «μικρή επαρχία σε πολύτροπη πόλη».

                Με το πέρασμα του χρόνου τα πάντα έχουν αλλάξει, μόνο τα δύο φυσικά μουσεία παραμένουν αναλλοίωτα :  Η θάλασσα που τις Κυριακές πηγαίναμε εκεί με το κάρο και ο Όλυμπος,  το Θεϊκό βουνό, που ανταμείβουν τον κάθε επισκέπτη που έρχεται με ….. «το τραίνο των οκτώ, ταξίδι για την Κατερίνη»

                Πόλη γλυκιά και αγαπημένη, όλα εμείς τα παιδιά σου, σου χρωστάμε τα πάντα.  Εδώ πρωτοανοίξαμε τα μάτια, εδώ είδαμε το φως του ήλιου, εδώ κάναμε τα πρώτα βήματα, εδώ παίξαμε, εδώ τρέξαμε …….

                Γι΄αυτό κι εγώ ψάχνω νότες όμορφες να σου τραγουδήσω, ψάχνω πινέλα μεταξωτά να σε ζωγραφίσω !

                Σ΄ευχαριστώ όμορφη και γαλάζια πατρίδα, που, σαν αυτή που μου΄λαχε,  δεν είδα……..    Σ΄ευχαριστώ !   Σ΄ευχαριστώ πολύ !!!

                                                                                                   18-11-2015

Σύντομο  βιογραφικό

Η κυρία Δέσποινα Ποικιλίδου γεννήθηκε στην Κατερίνη, είναι χήρα του Χαράλαμπου Ποικιλίδη δικηγόρου και μητέρα  του Γιάννη, του  Πάρη  και του Νίκου. 

Ζωγράφος κατά κύριο λόγο, ξεκίνησε το 1984 την καλλιτεχνική της πορεία κάνοντας τη ζωγραφική τρόπο ζωής.  Έχοντας μαθητεύσει για 5 χρόνια κοντά σε διακεκριμένους  ζωγράφους, αξιοποίησε την τέχνη της αναπαράστασης σε όλο της το εύρος (λάδια, πλαστικά, ακουαρέλες, κάρβουνο και παστέλ).                                  

 Παλιό μέλος της Ένωσης  Εικαστικών Πιερίας και πρόεδρός της από το 1985 για τέσσερις θητείες, έχει συμμετάσχει σε 45 ομαδικές και 8 ατομικές εκθέσεις.  Η τελευταία της ατομική αναδρομική έκθεση, στην αίθουσα τέχνης ΜΑΤΙ, τα εγκαίνια της οποίας πραγματοποιήθηκαν  στις 27 Μαΐου 2015, θεωρήθηκε η πιο σημαντική και ολοκληρωμένη.

Ποιήτρια επίσης και συγγραφέας χρονογραφημάτων, δημοσιεύει τακτικά στις τοπικές  εφημερίδες της Πιερίας και είναι πάντα επίκαιρη.   Έχει κερδίσει το 1^ο βραβείο  σε διαγωνισμό ποίησης του Δήμου Κατερίνης, με το έργο  της  «Ψηλά στον Όλυμπο»,  το 1987.     Το συγκεκριμένο έχει περιληφθεί μαζί με τέσσερα ακόμη ποιήματά της  σε μία έκδοση Νέων Ελλήνων Λογοτεχνών Β. Ελλάδας. 

Ζει και εργάζεται στην Κατερίνη και είναι από τα ιδρυτικά μέλη της Ένωσης Συγγραφέων Πιερίας.

Από Έλλη Σαχινίδου

Κατερίνη

Μια πόλη μια αγκαλιά

στο σύμπαν μια κουκκίδα

κάτω απ' του Ολύμπου τη σκιά

ανατέλλει  ηλιαχτίδα.

Μια μικρή Ελλάς 

η αλήθεια της ζωής μας,

πόλη διασποράς,

πόλη όλη δική μας.

Εσύ ο χτύπος της καρδιάς

του έρωτα η παγίδα,

στους δρόμους όπου γυρνάς

χνάρια θεών πατάς.

 Όπου ζεις εκεί αγαπάς ….

τον κόσμο,  τις πλατείες

πως μεγαλώσαμε μεμιάς

πως συνηθίσαμε τις απουσίες.

Βιογραφικό  Έλλης  Σαχινίδου

Η Έλλη Σαχινίδου γεννήθηκε στο Ντίσελντορφ Γερμανίας.

Ζει μόνιμα στην Κατερίνη, είναι σύζυγος και μητέρα δύο κοριτσιών. Αγαπάει την τέχνη του λόγου σε οποιαδήποτε μορφή του. Γράφει στίχους και ποίηση όταν η ζωή την ωθεί.

Είναι μέλος της Ένωσης Συγγραφέων Πιερίας.

 Έχει συμμετάσχει στην Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, σε συνεργασία με το Σύλλογο Εικαστικών Καλλιτεχνών Πιερίας, των Artistas Balkan.

To  2014 συμμετείχε στη συλλογή διηγημάτων «μια εικόνα...χίλιες λέξεις!»  των εκδόσεων  το βιβλίο .

Το 2015 πήρε μέρος  στο Ανθολόγιο ποίησης των  εκδόσεων  ΟΣΤΡΙΑ.