ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑΣ
Το δείλι,
τα βήματά μου μ' οδηγούν στην εκκλησιά,
μια μακρινή καμπάνα με καλεί,
για να 'λαφρώσει την ψυχή μου απ' το βάρος!
Τα πόδια μου βαρειά, με κόπο προχωρούν,
είναι ασήκωτο το βάρος της ψυχής!
Πέρυσι, τέτοια μέρα, τέτοια ώρα,
ουρές τα αυτοκίνητα στους δρόμους,
γύρω απ' την εκκλησιά παρκαρισμένα!
Απ' τα μεγάφωνα οι ψάλτες μελωδούσαν,
ψάλλαν την δόξα Του Θεού,
ψάλλαν γιά την προστάτιδα της πόλης μας
και την επαύριο, τρανή θα κάναμε λιτάνευση,
με πλήθος κόσμου την εικόνα της ν' ακολουθεί!
Και κείνη, Πάνσοφη Νύμφη Του Χριστού,
θα χάριζε απλόχερα την ευλογία της!
Πέρυσι, τέτοια μέρα, τέτοια ώρα,
ο τόπος μοσχομύριζε λιβάνι,
που άφθονο ξεχύνονταν από την εκκλησιά
κι απ' τα μεγάφωνα ακούγονταν λυτρωτικά:
"Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν,
οι δε εκζητούντες Τον Κύριο,
ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού "!
.....Το δάκρυ, πώς χαράκωσε τα μάγουλά μου!
ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΈΡΑ ΣΤΈΦΑΝΟ
Σαν ήτανε μικρά τα δυό παιδιά μου,
ερχόταν και τους έκανε Κατηχητικό.
Το λόγο Του Κυρίου τον γλυκό
στάλαζε στις ψυχές τους
και τα αγκάλιαζε σαν στοργικός πατέρας!
Δωράκια τους εμοίραζε, ενθύμια, σταυρουδάκια,
να τα φοράνε στον λαιμό,
νά 'χουνε προστασία!
Αυτούς τους ξύλινους, μικρούς Σταυρούς,
νά 'χουνε στην ζωή τους οδηγό
και ο Σταυρός που θα σηκώνουνε,
νά 'ναι λαφρύς,
σαν θά 'χουνε την ευλογία Του Χριστού!
Δώρο απ' το χέρι του, επίσης, το μπρελόκ
γιά τα κλειδιά, που κάποτε τους χάρισε,
δώρο καρδιάς σ' ένα συρτάρι φυλαγμένο,
μπρελόκ γιά το κλειδί του Παραδείσου!
Εις μνήμην
Η αγάπη σου, λατρεμένε παπα-Στέφανε, παραμένει και ζεσταίνει τις καρδιές μας!
