Σε
τραγούδησαν χίλιοι στίχοι, μελωδικοί.
με χορδές και κιθάρες σε λατρεύουν γλυκά οι
θνητοί.
Καλλιτέχνες
του κόσμου και πινέλα σου έδωσαν άγια μορφή.
ο Θεός σε ευλόγησε να μας δώσεις εσύ τη ζωή.
μουδιασμένη κοιτούσες στις κακές μας στιγμές.
τις δυνάμεις σου έστελνες σύμμαχο, ικεσίες κι ευχές.
ξαποσταίνεις σα νιώσεις την αγάπη στη γη.
η αυγή κάθε μέρα, συνείδηση, ευθύνη, αποστολή.
δε ξεχώρισες που σε έφτιαξε η φύση και λεπτή κι απαλή.
δεν απέφυγες στη ζωή τον ιδρώτα για να έχεις ψωμί.
την ισότητα έψαξες στους ανθρώπους του κόσμου πάνω στη γη.
τον Θεό ικετεύεις για να ζεις ίση με ίσους κι εσύ.
όσα να θέλω και να πω, όσα και να σου γράψω.
να σταματήσω προσπαθώ, νιώθω ντροπή, θα κλάψω.
θέλω να βγω απ΄ το χορό, μόνη για να χορεύεις,
να ζαλιστείς, να ξεχαστείς, αστέρια να αγναντεύεις.
από μακριά να σε κοιτώ, να χαίρομαι για σένα.
τα όνειρά σου παιδικά, μεράκια, απωθημένα.
να χτίζω κόσμους ψεύτικους εκεί για να σε βάλλω,
χαρούμενη να ζεις εσύ κι εγώ που σ΄ αγαπάω.
Άγγελος Αγγελίδης
Αιγίνιο – Ποιήματα 2020
