Ποίηση

21 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης 

  Άγγελος Αγγελίδης 

 πρόεδρος Ένωσης Συγγραφέων Πιερίας (επιμέλεια στοιχείων από ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ) 

Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Ποίηση είναι μια από τις δύο βασικές κατηγορίες του λόγου (έμμετρος λόγος) σε σχέση με τον πεζό και το διάλογο και κατά συνέπεια και της Λογοτεχνίας, ενώ πάντοτε δύσκολα θα οριστεί με απόλυτη ακρίβεια. 

Κατά τον μεγάλο Λουίς Μπόρχες (Αργεντινό συγγραφέα) ¨Ποίηση είναι η έκφραση του ωραίου με λέξεις περίτεχνα υφασμένες¨. Στη μελέτη της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ιστορίας κάποιου λαού ή τόπου μπορεί να αναζητηθούν σχετικά συγγράμματα που θα οδηγήσουν όμως μακριά από το σκοπό τους αν δεν αναζητηθεί και η τέχνη με όλα τα παρακλάδια της που ανέπτυξε ο λαός του τόπου. Ανάμεσα στις διάφορες τέχνες πρώτη θέση κατέχει πάντα η Τέχνη του Λόγου, αποτελώντας "Τέχνη των Τεχνών", αφού κύριο όργανό της είναι η γλώσσα δηλαδή το κατεξοχήν εκφραστικό μέσο του ανθρώπου. Η Ποίηση είναι η πιο παλιά μορφή της Τέχνης του Λόγου.  Η Ποίηση γεννιέται με τον ερχομό των αισθήσεων και την ωρίμανση των συναισθημάτων. Είναι πιο συναισθηματική, πιο μουσική, συνεπώς και πιο ψυχική από τον πεζό λόγο και τον σκηνικό διάλογο. 

 Η μελέτη της Ποίησης αποτελεί ασφαλή δρόμο ψυχικής αποκάλυψης της ζωής των ανθρώπων, αλλά και του γενικότερου περιβάλλοντος όπου συμβαίνουν οι φάσεις της ζωής. 

 Η ποίηση διαφέρει αρκετά από την πεζογραφία, με διαφορές τόσο εξωτερικές όσο και εσωτερικές. 

 Τα ποιήματα είναι γραμμένα σε στίχους (σειρές λέξεων) που έχουν ρυθμό και μέτρο για να κυλούν οι συλλαβές με καθορισμένο τρόπο για να παρουσιάζουν ακουστικά αποτέλεσμα ευχάριστο και να διεγείρουν διακριτικά την δημιουργική φαντασία. 

Στο πεζογράφημα τα νοήματα είναι διατυπωμένα σε προτάσεις, που η μια ακολουθεί την άλλη βάσει μόνο των κανόνων της γραμματικής. Οι εσωτερικές διαφορές είναι μεγάλες. Ο ποιητής χρησιμοποιεί την φαντασία και δημιουργεί συγκίνηση στον αναγνώστη. Απευθύνεται στο συναίσθημα και όχι στη νόηση, όπως ο πεζογράφος. 

Η ποίηση είναι το αρχαιότερο λογοτεχνικό είδος. Πριν την γραφή ο άνθρωπος ήταν αδύνατο να αναπτύξει τη τέχνη του πεζού λόγου και να απομνημονεύσει ένα πεζογράφημα. Ποιήματα όμως, επιφωνηματικές επικλήσεις, ύμνους σε θεούς, θρήνους, ξεσπάσματα χαράς έπλασε πολύ νωρίς ο πρωτόγονος άνθρωπος που συνδύαζε με μουσική και χορό. 

Η Ποίηση είναι φαντασία, ξέσπασμα ψυχής, πνευματική δημιουργία. 

Η Ποίηση δεν απαιτεί ταλέντο. Θέλει ελευθερία σκέψης, παρατήρηση, σκέψη και σύγκριση, θέλει ειλικρίνεια, θέλει απόφαση για έκφραση της πραγματικότητας και της αλήθειας, θέλει φαντασία. Αν τύχει να έχεις και ταλέντο τότε θα είναι λίγο καλύτερα. 

 Όταν προσποιείσαι το πιθανότερο να μη φτάσεις στο αποτέλεσμα που ποθείς. Θα δημιουργήσεις άθελά σου την αντίφαση και θα εκτεθείς στα μάτια του αποδέκτη. Η αλήθεια, η ειλικρίνεια, το αυθόρμητο πηγαίο είναι σαν το ευαίσθητο άρωμα που διολισθαίνει αθόρυβα ανάμεσά μας. 

Η κρίση του αναγνώστη είναι πάντοτε αυστηρή και σεβάσμια. Αυστηρή διότι είναι δικαίωμα του καθένα να κρίνει και να συγκρίνει. Σεβάσμια διότι αυτός ο ¨άγνωστος¨ αναγνώστης πήρε στα χέρια το δικό σου δημιούργημα και ασχολείται με τη λογική και το ψυχισμό σου. Αν δεν καταφέρεις να τον ενθουσιάσεις τότε φρόντισε μην τον απογοητεύσεις. 

Προσπάθησε…. όμως.