( Ένα ποίημα της Ελένης Ν.Ζαραμητροπούλου)
33 τα κεριά σε χέρια Ορθοδόξων,
όλα σε μία δέσμη,
-όσα τα χρόνια Σου, Χριστέ-
προσμένουν για ν΄ανάψουν,
από τ΄ανέσπερό Σου Φως, Σωτήρα, ζωοδότα!
Μες στον Πανάγιο Τάφο Σου, απόλυτη ησυχία,
έξω αγγέλων ψαλμωδίες, ανθρώπων λειτουργία!
Σήμερα πάλλονται οι καρδιές
και η γλυκιά η προσμονή,
την κούραση τη διώχνει,
απ΄τη νηστεία την πολλή και την ορθοστασία
κι αυτή η γλυκιά η χαρμονή,
μέσα από την προσευχή μας,
πόση γαλήνη λαχταρά η άδολη ψυχή μας!
Και ξαφνικά, ω! Μέγα Θαύμα!
Μέσ΄από του Τάφου τη σιωπή,
σταλμένη από τα ουράνια, νάτην, πετιέται η Ζωή,
το ανέσπερο το Φως Της,
χιλιάδες χρώματα παντού απλώνονται και ιριδίζουν,
πετούν, τριγύρω μας περνούν
χωρίς να μας αγγίζουν,
η φλόγα τούτου του φωτός
τη σάρκα δεν την καίει,
Το Φως ανάβει τα κεριά,
που πρόσμεναν κι εκείνα,
είναι το Φως το Άκτιστο,
ο Ίδιος ο Χριστός!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, αδελφοί,
τα σύμπαντα γιορτάζουν,
οι άγγελοι φτεροκοπούν,
οι ψυχές μας αγαλλιάζουν!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, άνθρωποι,
τον νίκησε τον Άδη,
είναι για πάντα ζωντανός, γιατί είναι η ΑΓΑΠΗ!
Τον νίκησε τον Άδη, "ο Άδης εσκυλεύθη",
"ο Άδης επικράνθη",
γιατί λευτέρωσε ο Χριστός όσες ψυχές κρατούσε!
Χαρείτε τώρα, αδελφοί, γιατί ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.
Κι όλοι, φίλοι και εχθροί, θερμά αγκαλιαστείτε,
κι απ΄της Αγάπης Του το Φως πάλι ν΄αγαπηθείτε!
Αχολογούν τα σήμαντρα, χτυπούνε οι καμπάνες,
όταν ξεχύνεται το Φως μέσα απ΄το σκοτάδι,
μέσ΄απ΄τη γη, απ΄τις καρδιές
σχίζοντας τον αέρα!
Χαίρονται απόψε οι ουρανοί, χαίρει η Παναγιά μας,
γιατί αναστήθηκε ο Θεός,
παντοτινή χαρά μας!!!
