ΑΝΑΣΤΑΣΗ

( Ένα ποίημα της Ελένης Ν.Ζαραμητροπούλου)

33 τα κεριά σε χέρια Ορθοδόξων,

όλα σε μία δέσμη,

-όσα τα χρόνια Σου, Χριστέ-

προσμένουν για ν΄ανάψουν,

από τ΄ανέσπερό Σου Φως, Σωτήρα, ζωοδότα!

Μες στον Πανάγιο Τάφο Σου, απόλυτη ησυχία,

έξω αγγέλων ψαλμωδίες, ανθρώπων λειτουργία!

Σήμερα πάλλονται οι καρδιές

και η γλυκιά η προσμονή, 

την κούραση τη διώχνει,

απ΄τη νηστεία την πολλή και την ορθοστασία

κι αυτή η γλυκιά η χαρμονή,

μέσα από την προσευχή μας,

πόση γαλήνη λαχταρά η άδολη ψυχή μας!

Και ξαφνικά, ω! Μέγα Θαύμα!

Μέσ΄από του Τάφου τη σιωπή,

σταλμένη από τα ουράνια, νάτην, πετιέται η Ζωή,

το ανέσπερο το Φως Της,

χιλιάδες χρώματα παντού απλώνονται και ιριδίζουν,

πετούν, τριγύρω μας περνούν

χωρίς να μας αγγίζουν,

η φλόγα τούτου του φωτός 

τη σάρκα δεν την καίει,

Το Φως ανάβει τα κεριά, 

που πρόσμεναν κι εκείνα,

είναι το Φως το Άκτιστο,

ο Ίδιος ο Χριστός!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, αδελφοί,

τα σύμπαντα γιορτάζουν,

οι άγγελοι φτεροκοπούν,

οι ψυχές μας αγαλλιάζουν!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, άνθρωποι,

τον νίκησε τον Άδη,

είναι για πάντα ζωντανός, γιατί είναι η ΑΓΑΠΗ!

Τον νίκησε τον Άδη, "ο Άδης εσκυλεύθη",

"ο Άδης επικράνθη",

γιατί λευτέρωσε ο Χριστός όσες ψυχές κρατούσε!

Χαρείτε τώρα, αδελφοί, γιατί ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.

Κι όλοι, φίλοι και εχθροί, θερμά αγκαλιαστείτε,

κι απ΄της Αγάπης Του το Φως πάλι ν΄αγαπηθείτε!

Αχολογούν τα σήμαντρα, χτυπούνε οι καμπάνες,

όταν ξεχύνεται το Φως μέσα απ΄το σκοτάδι,

μέσ΄απ΄τη γη, απ΄τις καρδιές

σχίζοντας τον αέρα!

Χαίρονται απόψε οι ουρανοί, χαίρει η Παναγιά μας,

γιατί αναστήθηκε ο Θεός,

παντοτινή χαρά μας!!!