ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

 

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

(Ο Σταυρός,τα καρφιά και η Παναγία)

* Ανθη κυδωνιάς!

Πήρες του κόσμου τους σταυρούς και πας,

σε γολγοθάδες κακοτράχαλους σκαλώνεις

κι εμάς τους τόσους κοιμωμένους της σειράς

μάς άφησες "αθώους" χαμηλά κι Εσύ ψηλώνεις!

Σού δίνουν ξύδι στο κοντάρι κι ανυπόφορη χολή

-ανάμεσά τους είμαι πάντα εγώ με τα παιδιά μου-

ελπίζοντας και σπρώχνοντας στην άλλη διανομή

κάποιο ρετάλι να το αρπάξει η αφεντιά μου!

Σε κλαίει ακόμη εκεί η μάνα Σου η ζωή

-αρχαίο ήταν και συνάμα Θείο Δράμα-

Ποιος τέτοιο τέλος να το είχε φανταστεί,

ένας Θεός κι ένας ληστής να ξεψυχήσουνε αντάμα;

Το παραμύθι μάς το έμαθαν παιδιά

κι έτσι το σύραμε ως εδώ στην βιοπάλη...

όμως,δεν έφτιαξαν οι γύφτοι τα καρφιά

αλλά του πλούτου οι αδίστακτοι "μεγάλοι"!

Πού πλέον να κλειδώσεις τόσους δαίμονες μαζί,

να λυτρωθεί για πάντα τούτη η πλάση;

Ενα χαμόγελο η Μάνα Σου πάλι να βρει,

την Ανοιξη που αργεί να ξεγελάσει!

................................................................

Ξύπνησα,άγρια νύχτα,όνειρο κακό,

Σε βλέπω ακόμη εκεί να το παλεύεις!

"Δάσκαλε,τί θα γίνει,Σε ρωτώ,

με τον δικό μου τον σταυρό πότε θ` ανέβεις;"

( * Γράφει ο Ευγένιος Παπαδόπουλος-Ολύμπιος

Δημοσιογράφος-Λογοτέχνης )