ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ
(Στις
Ρίζες μου)
Μια
παπαρούνα,
ένα
φιλί βαθύ στη Μνήμη,
μέσα
στον λίθο έζησα, ως καημός!
Γύρεψα
να βρω τις ρίζες,
σκόνταψα,
χτύπησα,
φορτώθηκα
οδύνη!
Δεν
μού αρκεί,
δεν
με σώζει πια ο ρήτορας καιρός!
Έρχομαι
ακόμη, δεν έφτασα ποτέ,
με
κούρασε η μισή αλήθεια
ή
το ψέμα το μισό!
Με
τρόμαξε το αίμα,
ποτάμι,
ένας Ρουβίκωνας,
δεν
τόλμησα ποτέ να τον διαβώ!
Πέθανα
για πάντα τότε εκεί,
πλανώμαι,
ως Ψυχή, έναν αιώνα,
γελιέμαι
ότι τάχα ζω τώρα εδώ,
μα
δεν ακόνισα ποτέ την γλώσσα μου,
καμιά
Φωνή ακόμα,
ως
μαχαίρι, ως σπαθί!
Η
Δικαίωση, ένα κορίτσι γλυκύτατο,
κάθε
στιγμή, κάθε ανάσα, κάθε ώρα,
πανέμορφη
του Πόντου Μούσα
την
λάτρεψα, την λαχταρούσα
αλλά,
φευ, ούτε καν την άγγιξα, ως τώρα!
......................................
(*
Τώρα, επιτέλους,η ασύγκριτη Κλαυδία
ένα
γλυκόλαλο αηδόνι που θέλει να πετάξει,
στο
σύμπαν, στην γη, στον ουρανό,
με
θαυμαστή, απρόσμενη αρμονία!
Ενα
κορίτσι ονειρεμένο, μια μικρή θεά
κλαίει
με νότες, αγκαλιά με τον Σκοπό
σπεύδει
την μοίρα μας ν' αλλάξει
στην
προσφυγιά, στην ξενιτιά, στην ανθρωπιά!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου